Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol I.djvu/033

we jéj włosy, które były tak długie, że po krawędzi taboretu zwieszały się aż na ziemię. Ale najwyższéj już doświadczałam przyjemności, gdy matka moja otwierała szuflady toalety i wydobywała z nich wstążki, koronki i różne pudełeczka. Wyciągałam wtedy na przód ciekawą głowę i ze szczególną uwagą zaglądałam w ostatnie. Były tam w złoto oprawne kamienie, zielone, ponsowe, błękitne i białe, o tęczowych połyskach.
 — Jak się nazywa ten kamień? — pytałam moję matkę, pokazując broszę, zawartą w jedném z pudełek.
 — To szmaragd — odpowiadała mi matka.
 — A ten w bransolecie?
 — To rubin.
 — A te, które składają to kolie?
 — To są turkusy.
 — A ten w pierścionku?
 — Brylant.
 — Jak się nazywa ta materya? — pytałam innym razem, wskazując suknią, którą wkładała na siebie moja matka.
 — Atłas — odpowiadano mi.
 — A tamta, którą wczoraj mama miała na sobie?
 — Tamta była mora.
 Mając lat siedm, znałam po imieniu wszystkie drogie kamienie i materye.
 — Jak wyrosnę, będę nosiła takie same — ma-