Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/380

być, naprzykład ci, którzy uczą papugi wymawiać jej imię.
 — Eh! docteur! to był prosty żart.
 — Do widzenia, panie Wiewiórski.
 — A revoir, konsyljarzu.
 I odszedł konsyljarz ale tak jakoś zamyślony, że minął drzwi swoich pacjentów i dopiero w bramie przypomniał sobie gdzie miał iść. Wrócił powoli, ze schyloną głową — ale nie wszedł zaraz do pacjenta, a przez chwilę jakąś stał na jego ganku, machinalnie rysując coś laseczką na piasku. Czyżby się tak zamyślił o ilości i jakości kąpieli jakie miał przepisać choremu? Czy może z poza szklanek napełnionych mineralną wodą i flaszeczek z różnemi preparatami medycznemi — przed wyobraźnią jego zarysował się wymówiony przez Frycia wyraz: „rozwódka“ i tak mu myśl pochłonął, że doktór dwa arkusze papieru podarł u swego pacjenta nim zdołał bez omyłki zapisać receptę?
 Brynio poszedł na śniadanie do Odzia i hrabia August żegnał p. Wiewiórskiego.
 — Cóż hrabio, pójdziesz pewno pożegnać panią Różyńską? spytał p. Frycio.
 — Sam niewiem, obojętnie odrzekł hrabia, wypadałoby zapewne... zajdę może na chwilkę; a pan?
 — Ja?.. wolałbym nie iść — coś mi się niechce.... wszakże, nie wypada inaczej; będę też na chwilkę z pożegnaniem — ale wprzód zajdę do hrabiny.