Strona:PL Eliza Orzeszkowa-O rycerzu miłującym.djvu/16

 — Gdzieżby Jaśnie Wielmożny Pan dla nas taką fatygę ponosił!
 A on im na to z uśmiechem cudnym.
 — Dla tego jestem na świat posłany, aby cierpiących i ukrzywdzonych ratować!
 Oni znów na to z wątpliwością.
 — Nie wystarczy tu siła, by największa.
 A on im na to z oczyma błyszczącemi, jak gwiazdy:
 — Moje wystarczą, bo je biorę z miłującego serca.
 Tu głaz okrutny rękoma opasał, wstrząsł nim tak, że aż ziemia stęknęła, aż oblicze własne zalało mu się zdrojem potu i z ziemi go wyrwawszy w las daleko odrzucił. Tylko w powietrzu zagrzmiało od runięcia głazu na świerki i sosny, które jak trzciny łamały się pod nim z trzaskiem niewypowiedzianym.
 I ucichło. Droga przed ludźmi leżała równa, gładka, a po twarzach ludzkich skrzydło anielskie pisało litery radości.
 Rycerz zaś znowu na koń wsiadł i pięknie ukłoniwszy się, pojechał dalej cierpiących i ukrzywdzonych ratować!
 Silnyż był, silnyż! A skąd w nim była ta olbrzymowa moc?