Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Kramarz.djvu/39

w Wołpie kramę z solą, żelaztwem i różnemi drobiazgami, a ty domek własny tam miałeś i furmaniłeś. Pamiętam, ho! pamiętam ja te czasy, kiedym jeszcze w łapciach, panie dobrodzieju, do Wołpy przyjeżdżał i do was zachodził. U żonki twojej kupowałem, co mi było potrzeba, roztropna była i przystojna Żydowica, ta twoja Merka — a twoją bryką raz do strzecznego (stryjecznego) brata aż za Słonim jeździłem. Cóżto takiego stało się z tobą?
 Gedali stał teraz prosto, o gzems komina oparty, zupełnie prawie już pewny, że mu się tu nic złego nie stanie. Na pytanie Korejby odpowiedział:
 — Co? Ot co... Pan Bóg dopuścił. Mój dom w Wołpie spalił się.
 — Szkoda! szkoda! — z widocznem współczuciem rzekł Korejba.
 — I dobrze! — krzyknął Tomkiewicz. — Zjadał wilk, zjedli wilka! Albo to oni mało budynków ludzkich podpalili. W Krzewnie tej wiosny podwał wódczany podpalili, a w Pałówce karczmę.
 Cicho i zlekka ramionami wzruszając, Gedali odpowiedział:
 — Ja nie podpalał.
 — Ale bo nie mogłeś, a żebyś tylko mógł, tobyś podpalił.