Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Jędza.djvu/138

i gardła, zakaszlała; od wrzasku mijającego ją wielkim pędem dziecinnego roju w uszach jej zakłóło. Okropność! Żeby w tem piekle sto lat przeżyła, jeszczeby do niego przyzwyczaić się nie mogła, głównie dlatego, że było tak brudne. Żeby już prędzej, prędzej jesień i zima nadeszły! W zimie ten dziedziniec nawet wcale ładnie wygląda. Śnieg chłodny jest, ale czysty i przy blasku słońca iskrami, jak brylantami, świeci. Świecił tak właśnie wtedy, gdy ona z nim z kościoła wracała i stanęli w tem miejscu dla rozmowy z Pauliną. Gdy stanęli, ona chciała rękę z pod jego ramienia wysunąć, ale on ją zlekka ku sobie przycisnął, a jej w sercu zrobiło się tak dziwnie ciepło i rozkosznie... Tam zaś, na tamtem miejscu, podjął laskę ślepej staruszki, która potem tak grzecznie do nich przemówiła, i gdy w rękę oboje ją całowali, błogosła... Cóż znowu?...
 Nagle, jakby dla ukarania jej za myśl odpędzaną, a wciąż wracającą, z wielkim pluskiem, tuż przed jej nogi, wylał się z otwartego okna strumień cuchnących pomyj. Szybko podniosła suknię, odskoczyła i ku oknu owemu zwrócona, zawołała z gniewem:
 — Wstydziłaby się pani Jerzowa brudne rzeczy na dziedziniec wylewać!
 Z za okna donośnie zapiszczał głos kobiecy:
 — A pani co do tego? Także znalazła się guwernantka! Niech każdy swego nosa pilnuje!
 — Przed gospodarzem skarżyć się będę, bo pomyje pani wprost pod moje okna cieką!
 — A skarż się, skarż się, ile wlezie! Leć z donosami! Miła sąsiadka! jędza!
 Z suknią wysoko jeszcze podniesioną i ustami