Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom II.pdf/363

 Podały sobie ręce, a gdy lekarz badał stan choréj, usiadły jedna obok drugiéj we framudze okna. Oczy zakonnicy tkwiły długo w twarzy przybyłéj kobiéty; policzki jéj, na które kwef biały rzucał przejrzyste cienie, zabarwiły się bladym rumieńcem wyruszenia.
 — Jesteś pani żoną pana Mieczysława Orchowskiego? zaczęła, mieszkasz więc — zapewne w Orchowie?
 — Tak, siostro.
 — Czy...
 Tu pod ciężkiemi fałdami czarnéj sukni głos mówiącéj drgnął i zawahał się na chwilę.
 — Czy byłaś pani kiedy w Białowoli?
 — Nieraz... Czy znasz, siostro, to miejsce, że cię ono tak obchodzi?
 — Urodziłam się tam i wzrosłam; pochowałam tam całą prawie rodzinę swoję i rozstałam się z krótkiém swem życiem światowém.
 Michalina zdawała się tkniętą nagłem przypomnieniem jakiemś.
 — A więc, zaczęła, jesteś, siostro, tą młodziuchną Franią, o któréj...
 Zatrzymała się nagle i spuściła oczy, jakby żałując słów wymówionych. Ale miękka dłoń zakonnicy spoczęła na jéj ręku.
 — Dokończ pani, szepnęła.
 W głosie jéj był dźwięk prośby. Michalina podniosła wzrok i śmieléj już dodała:
 — O któréj Kajetan Orchowski długo, długo... z żalem i czułością mówił w przedchwilę skonu synowi swemu....
 Tym razem powieki opadły na źrenice siostry Fran-