Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/177

 — Dokąd idziecie moje dzieci? spytała z zajęciem patrząc na ubogą odzież, i bladą twarzyczkę dziewczynki.
 — Do apteki, po lekarstwo dla chorej siostrzyczki, odpowiedziało z nieśmiałością dziecko.
 — Cóż jest waszej siostrzyczce? ponowiła pytanie Stasia z litością w głosie.
 — Nie wiem, pani.
 Stasia pomyślała: biedne jakieś dzieci; rodzice ich pewno w nędzy! i głośno spytała:
 — Czy doktor odwiedza waszą chorą siostrę?
 — Nie pani, odparła ośmielając się dziewczynka, mama mówi że na doktora pieniędzy niema.
 — Bo papo je przepija wszystkie, dodał swawolny chłopak.
 — Cicho, Olesiu, nie mów tego; napominała go siostra półgłosem.
 — Jakże się nazywają wasi rodzice? spytała raz jeszcze Stasia, której litość i zajęcie wzrastały.
 — Kuderscy, odpowiedziały dzieci jednogłośnie.
 Stasia stanęła jakby piorunem rażona.
 — Kuderscy! szepnęła do siebie; mój Boże, ależ oni wcale biedni nie są! Jak można tak zaniedbywać własne dzieci!
 Poszła dalej ze smutkiem i oburzeniem na twarzy; dzieci szły obok przypatrując się jej ciekawie.
 — Więc po jakież lekarstwo idziecie do apteki, skoro doktor nie widział waszej chorej siostry? spytała znowu Stasia po chwili.