Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cham.djvu/016

 — To i czegoż odprawiać się? — zapytał.
 — Czego? Ot, tak sobie! Już ja nigdzie długo wybyć nie mogę. Żeby nie wiem jaka dobra służba była, na jednem miejscu znudzę się zawsze i adie! Na Berdyczów drobnemi literami do mnie pisujcie! Taka już moja natura! Ale ja bardzo wiedziećbym chciała, kto wy taki?
 — Kto ja taki? Ot, ciekawość! Robak...
 Z zamyśleniem uśmiechał się; ona głośno zachichotała.
 — Niema czego śmiać się — mówił zwolna — człowiek a robak — mała różnica! robaka ryba je, a człowieka ziemia. Czy pan, czy chłop, czy król, czy parobek, każdego ziemia zjeść musi, jak ryba robaka. Ot, co!
 Słuchała ciekawie z trochę otwartemi usty, a gdy umilkł, zauważyła:
 — Rozumnie gadacie, ale smutno. Co tam o śmierci myśleć, kiedy i żyć czasem dobrze... nie zawsze, ale czasem... dobrze! A czemże zajmujecie się?
 — Ryby łapię.
 — A gdzież mieszkacie?
 Wymienił nazwę wsi, w której mieszkał.
 — Włościanin? — z niejakiem wahaniem w głosie zapytała.
 Potwierdzająco głową skinął.
 — Patrzajcie, moi państwo! Jak żyję, tak długo z żadnym włościaninem nie rozmawiałam! A czemuż gadacie nie po chłopsku?
 — A czemuż mnie nie gadać tak samo, jak wy... kiedy umiem?
 — Patrzajcie, moi państwo! Włościanin, a taki grzeczny, rozumny! A wiecie, że zbliska wyglądacie daleko starzej, niż zdaleka? Kiedyście na środku rzeki byli, myślałam, że to jakiś młody chłopiec płynie, a teraz widzę, że wam już pewno i ze czterdzieści lat będzie.
 Dziwiła się, chichotała, rękoma poruszała, to jedną, to drugą zkolei stopą wyrzucała małe fontanny wody; jak iskra drgająca, mieniła się przed nim złotawością swego ciała, kruczą czarnością włosów, płomiennością oczu, białością zębów.
 — To nic — dodała — choć i czterdzieści lat macie, przystojny z was mężczyzna.
 A mówiąc to, głosu nie zniżyła ani powiek nie opuściła; owszem, ciemną, giętką, wilgotną rękę o dziób czółna jego oparła, jakby zbliżyć się do niego, lub go przy sobie zatrzymać