Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Australczyk.djvu/295

czął zaraz mówić o stolicy, w której dotąd Roman przebywał.
 — Ach! te wielkie miasta! — westchnął — to są prawdziwe zbiorowiska światła!
 — Trochę także i błota — uśmiechnął się Roman.
 — Jesteś nieco rozczarowanym, jak uważam... Zapewne! masz słuszność. Każdy medal ma dwie strony, z których jedna jest odwrotną. Jednak, ci tylko, którzy żyją w tych wielkich zbiorowiskach światła, albo przynajmniej zachowują z niemi spójność ciągłą i ścisłą mogą cokolwiek zrobić... czemkolwiek stać się i cokolwiek zrobić...
 Przechodzili znowu około oświetlonych okien jadalni. Roman widział dokładnie profil Stefana, delikatny i nieco zaostrzony, pomiędzy otaczającemi go twarzami grubemi i płaskiemi. Przez głowę przemknął mu wyraz: lampa! Swój zaszczekał parę razy zcicha i trochę smutnie.
 — Czego chcesz? a, wiem już, wiem, nudzisz się! chcesz do domu!
 — Hau, hau!
 — Poczekaj trochę! Z dawnym kolegą spotkałem się i rozmawiam. Nie co dzień spotyka się ludzi, których się o wschodzie życia znało i kochało. Powinieneś to rozumieć, Swój, bo sam kochać umiesz...