rotundy. W roku 1812, gdy klasztor został zajęty na lazaret, a w kościele urządzono kaplicę, Benedyktynki przez jakiś czas przebywały u Bernardynek Św. Michalskich. Litewskie Benedyktynki różnią się od innych tem, że na pamiątkę męczeństwa sióstr swoich podczas najścia Moskali za Jana Kazimierza noszą na czele welonu krzyż z karmazynowego aksamitu wyszyty, a ksieni podczas uroczystości nosi na sobie jakby biskupi na łańcuchu krzyż i ma pastorał.
W kaplicy zakonnic tuż przy prezbiteryum umieszczony cudowny obraz Matki Bożej pod szkłem, w skromnej ramie polerowanej, przywieziony z Drohiczyna po kasacie tam Benedyktynek, malowany olejno na płótnie, przedstawia N. M. P. ze złożonemi jak do modlitwy rękami, pochylona twarzą w lewo, do Dz. J. leżącego w spowiciu. Wysokość 73 cm., szerokość 58 cm. Do kościoła tego Benedyktynek O. Rafał Kalinowski, przeor Karmelitów bosych w Czerny, kiedy był w Wilnie przedtem jako kapitan inżynierów, chodził na nabożeństwo i codziennie do Komunii św. przystępował. Benedyktynki wielkie mają do tego obrazu nabożeństwo, postrzegają, że w wielu wypadkach oblicze M. B. zmienia swój wyraz. Przy obrazie jest kilka wotów
XX. Bernardyni — ob. niżej Bernardynki.
Bernardynki. — W r. 1495 na Zarzeczu stanął klasztor Bernardynek Niepokalanego Poczęcia N. M. P. założony przez trzy Tercyarki, mianowicie przez 1) Barbarę Radziwiłłównę (córka Mikołaja I, marszałka lit. i Czetwertyńskiej — o niej nie wspomina Kotłubaj), 2) Dorotę Olechnowiczównę i 3) Annę Olechnowiczównę (córki Olechna Sudymuntowicza, wojewody wileńsk. (o którym nie wspomina Niesiecki, ale Kraszewski (II, 331) wie o nim z notat Naruszewicza). Zakonnice tego klasztoru prowadziły życie bardzo surowe, nie mając własnego kościoła, chodziły na nabożeństwo do kościoła Bernardynów. Leon Sapieha, kanclerz w. lit., mając na placu przed Bernardynami swój pałac
