Piotr W. przybywszy do Połocka r. 1705 (30. czerwca v. s.) 7. lipca n. s, natychmiast poszedł do cerkwi bazyliańskiej św. Zofii, będącej na zamku, a zastawszy tam zakonników, odmawiających nieszpory, wziął z ołtarza puszkę z Najśw. Sakramentem, i takową rzucił na ziemię, i następnie:
24) Ks. Kolbierzyckiego Teofana, kaznodzieja, który pożywał rozrzucone komunikanty, własną ręką szpadą przebił.
25) Ks. Kizikowskiego Jakóba, przełożonego, kazał pochwycić, i po całonocnem znęcaniu się nad nim, nazajutrz powiesić.
26) Ks. Zajkowskiego Konstantego, wikarego
27) Ks. Knyszewicza Jakóba, zakrystiana umęczonych, także kazał powiesić, a cerkiew i klasztor zrabować, mówiąc: że w ten sposób ze wszystkimi postąpi unitami. Ciała tych czterech męczenników kazał Piotr spalić, żeby nie czczono ich jako relikwie męczenników.
Ojciec tego Piotra, Aleksy Michajłowicz, w. książę moskiewski, r. 1653 naszedłszy Polskę ze swemi hordami, również krwawemi zgłoskami zapisał imię swoje w historji kościoła. W zajętym przezeń, aż do Wilna, kraju, wszystkie, bez wyjątku, kościoły zostały spalone, a księża, co nie zdołali uciec, co do jednego wymordowani, lub w niewolę uprowadzeni. Rostowski w historji jezultów powiada, że samych jezuitów wymordowano przeszło 40, franciszkanów 20, karmelitów bosych 25, a dominikanów, którzy najwięcej mieli tam klasztorów, najwięcej ze wszy-
W ślad za tem Piotr W. kazał pochwycić arcybiskupa lwowskiego Zielińskiego i Zabokrzyckiego łuckiego i uprowadzić w niewolę, gdzie i pomarli, nie tylko niewiadomo jaką śmierciecią lecz i mianowicie kiedy. Zieliński 6. maja 1706 był już w niewoli, a 1709 w oktobrze już nie żył.
