Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/283

który Merrelemu posyłki załatwiał. Może być, że wie cokolwiek.
 I zaraz poszła w głąb sklepu wołając przeze drzwi stróża.
 Przybiegł natychmiast.
 — Powiedz mi — rzekła sklepikarka — czy pamiętasz, żeby ten chłopak od Merellego nosił listy do kobiety służącej u jednych tu, wiesz, tutejszych...
 — U państwa Mequinez! — odpowiedział stróż. — Tak, proszę pani, nosił czasem. Tam dalej, w tej samej ulicy.
 — Ach, dziękuję pani! — zawołał Marek. — Proszę mi tylko powiedzieć numer... Nie wiecie? Niech pani każe mnie zaprowadzić! Zaprowadźcie mnie, stróżu! Mam jeszcze pieniądze...
 Mówił tak żarliwie, że stróż nie czekając na to co powie sklepikarka rzekł:
 — To idźmy! — I wyszedł pierwszy prędkim krokiem.
 Biegnąc niemal i bez słowa doszli w głąb tej nadzwyczaj długiej ulicy, przeszli korytarz wiodący wskróś małego białego domku i zatrzymali się przed piękną kratą, przez którą widać było dziedzińczyk umeblowany i pełen gazonów z kwiatów. Marek pociągnął za dzwonek. Ukazała się młoda panna.
 — Czy tu mieszkają państwo Mequinez? — zapytał chłopiec trwożliwie.
 — Mieszkali — odpowiedziała panna po włosku, ale akcentem hiszpańskim. — Teraz my tu mieszkamy, Zeballoz.
 — A gdzie się wyprowadzili państwo Mequinez? — zapytał Marek z bijącym sercem.
 — Wyjechali do Kordowy.
 — Kordowa? wykrzyknął Marek. — Gdzież to Kor-