Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/91

 Nikt się nie ozwał.
 — Proszę obudzić służbę! — polecił.
 Ale policjant wrócił z dziwną wieścią, że służby w domu niema.
 — Ktoś jest jednak wewnątrz! — zauważył inspektor i poświeciwszy lampką kieszonkową zobaczył stolik. Nad podziw zręcznie wskoczył nań i zajrzał przez wentylator.
 — Ktoś tu śpi! — zawiadomił. — He, he! Zbudź się pan! — zawołał, ale odpowiedzi nie było.
 Dobijanie się nie dało także żadnego rezultatu.
 — Proszę wyszukać gdzieś siekierę! — polecił. — Wyłamiemy drzwi. Nie podoba mi się to wszystko.
 Siekiery nie znaleziono, natomiast jednak spory młotek.
 — Proszę poświecić tu, panie inspektorze! — rzekł detektyw, a Parr skierował lampkę na drzwi. — Były białe, a pośrodku widniało kółko czerwone, wybite stemplem gumowym
 — Wyłam pan drzwi! — powiedział inspektor, dysząc ciężko.
 Przez pięć minut musieli tłuc w drzwi, zanim kwatera poddała się. Śpiący nie dawał znaku życia.
 Parr wsunął przez utwór rękę, przekręcił klucz i odsunął z trudem rygiel. Światło oblewało twarz mężczyzny, który leżał na wznak, lekko skrzywiony i martwy.