Strona:PL Edgar Wallace - Bractwo Wielkiej Żaby.pdf/175

 — Czy zatrzyma pan znowu walizki w swojem biurze? — zapytał Dick.
 Ale Elk potrząsnął melancholijnie głową.
 — Ani myślę, — rzekł.
 Kazał natychmiast opróżnić walizki i posłać ich zawartość do wydziału śledczego.
 — Według mego zdania, — przepowiadał Balder, — w samym Scotland Yardzie musi być ktoś, kto pracuje przeciw nam. Dawno już zastanawiałem się nad tem, a kiedy omówiłem tę sprawę z moją kochaną żoną...
 — Czy i kochane dzieci wciągnął pan do narady? Hm? — zapytał Elk z niechęcią. — Im mniej będzie pan mówił o sprawach policyjnych w swem kole rodzinnem, tem korzystniejsze będzie to dla pańskich widoków na awans.
 Mr. Balder skrzywił się.
 — Tu się niema czego bać ani czego spodziewać. Jestem już na czarnej liście. A wszystko dlatego, że mię pan zamknął ze swoim Hagnem.
 — Jest pan niewdzięcznym łotrem, — rzekł Elk.
 — Kto to jest właściwie ten Numer Siódmy? — zapytał Balder. — Kiedy się wczoraj zastanawiałem nad tą sprawą i omówiłem ją z moją kochaną żoną, doszedłem do wniosku, że musi to być ktoś z ważniejszych Żab. A gdybyśmy tego drania złapali, niewieleby już brakowało do schwytania wielkiego zucha.
 Elk odłożył pióro — zajęty był właśnie redagowaniem raportu.
 — Powinien się pan był poświęcić polityce, — rzekł, nakazując podwładnemu ruchem pióra, że może się wynosić.
 Skończył raport i przeglądał go jeszcze raz krytycznie, gdy telefon służbowy zameldował gościa.
 — Proszę go przysłać natychmiast! — zawołał Elk, usłyszawszy nazwisko.