Strona:PL E Zola Ziemia.djvu/162

 — Co?
 — Berta, mówię. Ta Bez Tego — to jej przezwisko; nadaliśmy jej go my, chłopcy, bo jej nie wyrosły...
 — Co jej nie wyrosło?
 — Włosy wszędzie... Jak u smarkatej, wszędzie u niej łyso, jak na kolanie.
 — Et, łżesz!
 — Jak ci mówię!
 — Może oglądałeś, co?
 — Nie, nie ja, ale inni.
 — Jacy inni?
 — O! chłopcy. Przysięgali się na to innym chłopakom, moim znajomym.
 — A gdzie to mogli widzieć? Jakim sposobem?
 — A cóż? Można przecie zobaczyć, jak się pakuje w coś nos, albo jak się podgląda przez szczelinę. Albo ja wiem?.. Może nawet nie spali z nią, ale są przecież takie chwile i takie miejsca, gdzie dziewczyna się podkasuje, prawda?
 — Aha, wiem ja dobrze, chodzili umyślnie podpatrywać!
 — A! wszystko mi jedno! bardzo to ma być śmieszne i brzydkie, całe gołe! jakby najpaskudniejszy z najpaskudniejszych wróbli, bez opierzenie, otwierający dziób w gniazdku... O! obrzydliwe, obrzydliwe, aż rzygać się chce na to!
 Franusia wybuchnęła na to nowym napadem śmiechu, tak ją rozbawiła myśl o wróbelku bez upierzenia. Uspokoiła się dopiero i zabrała się znów do grabienia, zobaczywszy na gościńcu schodzącą na łąki siostrę. Lizka zbliżyła się do Jana i powiedziała, że idzie do stryja pogadać o Koźle. Od trzech dni ułożone było pomiędzy niemi, że tak zrobią, przyrzekła mu też, że wstąpi do niego na powrotnej drodze, aby mu dać odpowiedź. Po jej odejściu klepał Wiktor w dalszym ciągu swoją kosę, Franusia, Palmira i inne kobiety podrzucały wciąż skoszone trawy śród oślepiającej