Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T3.djvu/251

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
LECH.

Zgnijesz w kajdanach jeśli nie posłuchasz.       150

(Polelum rzuca topór na ziemię.)
LELUM.

Bracie, napróżno targasz się w łańcuchu,
Niewolnikami jesteśmy, Polelum.
Pomyśl — ty dobrze władasz tym żelazem.
Gdyby nie serce w tobie, tobyś trafił,
Więc zatruj serce na chwilę i pomyśl       155
Że to nie w ojca włos uderzyć trzeba,
Lecz w łona ludzi tych, so będą czuli
Hańbę ze swego zwycięztwa nad nami...
Polelum! podnieś ten topór okropny,
Przykuty do mnie za twą lewą rękę,       160
Tyś niewolnikiem mojéj ręki prawéj:
Ty cały jesteś moją ręką prawą:
Ty będziesz rzucał, a ja będę cierpiał —
Mamyż na wieki i my i nasz ojciec
Już pokonani być dolą, i nigdy       165
Nigdy tym krwawym ludziom nie pokazać,
Co wreszcie może rospacz niewolnika?
Polelum! zemsty! — Ja skonam w więzieniu...
Mnie trzeba słońca... tobie zemsty trzeba.
Ach bądź odważny.

POLELUM.

O! Bogi piekielne!       170
Z jednéj mi strony brat cierpiący kona —
Tam ojciec nędzny — tu mi dają topór —
Co robić!

LILLA.

O! mój Polelum! o bracie!
Zbawisz nas wszystkich.

POLELUM.

Daj topór. O! Boże! —
Odwróćcie oczy, abym ja nie widział       175
Na waszych bladych twarzach przerażenia. —
Więc trzeba włosy te odciąć — te włosy —