Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T1.djvu/305

Po niebie krwawe snują się chmury.
       60 Teraz do żagli! teraz do wiosła!“ —

 Okrzyk stokrotny
 Bije o chmury;
 I żagiel lotny,
 Jak skrzydło ptaka,
       65  Białémi pióry,
 Czajkę kozaka
 Niesie... Ta drząca,
 Wygina szyję,
 Kąpie się w wodzie,
       70  Fale rostrąca;
 I kozak żyje,
 I czajka żywa.
Już lecą... Blady na wschodzie
Zza chmury xiężyc wypływa. —

       75  „Ho! dobra wróżba, galera Baszy.
Lubię miéć sprawę z Baszy galerą,
Znam tę banderę — a nad banderą
Buńczuk, co płoche jaskółki straszy.
Widzę przy ogniach tureckie twarze,
       80 Zdają się blade... Czekać w pobliżu,
Aż nam galera boki ukaże,
Aż na nas spojrzy okiem ze spiżu.“

 Galera okropną cichością owiana,
Jak widmo posępne, jak pałac zaklęty,
       85 Choć wiosło nie szumi, choć żagiel zwinięty:
Bez ludzkiéj pomocy, czarami szatana,
Odwraca pierś złotém ozdobną straszydłem,
I boki jéj xiężyc bladawy oświéca.
Trzdzieścié paszcz widać przy blasku xiężyca,
       90 Skąd wkrótce ognistém wyleci zgon skrzydłem...

 „Druhy! do wioseł! już dają znaki,
 Ażeby iskrą podrażnić działa;
 Lecz my pierszchniemy stadem jak zpaki,