Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/258

 Canolles, nie więcej jak z dwunastu ludźmi wytrzyma! napad; porwał broń zabitego żołnierza i jak maczugą dokoła nią wywijał.
 Wszyscy jego towarzysze weszli do domu komendanta; on ostatni za nimi, z Vibracem.
 Wszedłszy, zaparli drzwi ogromną żelazną zasuwą.
 Okna opatrzone były żelaznemi kratami.
 — Toporów, lewarów, armat, jeśli trzeba — krzyczał książę de la Rochefoucault — musimy ich mieć, żywych lub umarłych.
 Straszny ogień po tych słowach nastąpił; kilka kul drzwi przedziurawiło.
 Jedna z nich strzaskała nogę Vibracowi.
 — No, komendancie — rzekł tenże — ja już swoje skończyłem; teraz sam się załatw, to już do mnie nie należy!
 I upadł, dłużej stać nie mogąc.
 Canolles obejrzał się dokoła; jeszcze ze dwunastu ludzi było zdatnych do obrony, międz ynimi sierżant, któremu polecono doglądać w podziemiu beczułkę z prochem.
 — Gdzie pochodnia? — spytał Canolles. Coś z nią zrobił?
 — Porzuciłem ją przy beczułce, komendancie.
 — Pali się ona jeszcze?
 — Bezwątpienia.
 — Dobrze. Wyprowadź wszystkich tych ludzi tylnemi drzwiami. Wyrób dla siebie i dla nich jaknajkorzystniejsze warunki. Reszta mnie dotyczy.
 — Lecz, mój komendancie...
 — Posłuszeństwo!
 Sierżant opuścił głowę i dał żołnierzom znak, by poszli za nim.
 Natychmiast wszyscy znikli w środkowych pokojach; zrozumieli oni zamiar Canollesa i wcale nie życzyli sobie wraz z nim wylecić w powietrze.
 Canolles natężył słuch; drzwi wchodowe rąbano toporami, ogień ze strony oblegających trwał ciągle.
 Strzelano na ślepo w okna, sądząc, że za niemi ukrywają się oblężeni.
 Nagle straszny hałas oznajmił, że drzwi ustąpiły, a Canolles słyszał, jak oblegający rzucili się do zamku wśród okrzyków radości.