Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/90

 — To prawda — odparł Cauvignac. — Nanona nie powie, ja także...
 — Ani ja — dodał książę.
 — A więc masz słuszność, Mości książę; z czasem dowiesz się o nazwisku tego człowieka, a wtedy...
 — A wtedy, ponieważ już się z nim skwituję, w zamian bowiem blankietu otrzyma wszystko, co żądać będzie, wtedy... każę go powiesić.
 — Amen... — dodał Cauvignac.
 — A teraz — mówił dalej książę — czy nie możesz udzielić mi żadnych wiadomości o tym buhaju...
 — Nie, bo go nie znam, Mości książę — powiedział Cauvignac tonem przekonywującym księcia o prawdzie słów jego.
 — A więc kiedy tak, zostawiam cię z siostrą.
 — Nanono!... — dodał książę, obracając się do niej — wytłumacz mu dobrze moje polecenie, nadewszystko niech nie traci czasu.
 — Bądź spokojny, Mości książę.
 — A więc, żegmam was!
 Poczem książę przyjaźnie pozdrowiwszy ich ręką, zeszedł ze schodów, obiecując powrócić dzisiaj jeszcze.
 Nanona odprowadziła księcia do sieni.
 — Kroćset djabłów... — pomyślał Cauvignac sam zostawszy — szlachetny ten pan dobrze uczynił, uprzedziwszy mnie... Oho! ależ on nie taki jak się wydaje. Lecz cóż ja zrobię z jego blankietem? Ha! spróbuję sprzedać go jako weksel...
 W tej chwili weszła Nanona i zamknąwszy drzwi, powiedziała:
 — Teraz panie, porozmawiajmy; trzeba spełnić rozkaz księcia d‘Epernon.
 — Tak, kochana siostro, — odpowiedział Cauvignac — porozmawiajmy, gdyż ja tu tylko po to przyszedłem; ale żeby było dogodniej rozmawiać, trzeba usiąść. Siadaj więc, bardzo cię proszę.
 Cauvignac postawił obok siebie krzesło i wskazał Nanonie, że ono jest dla niej przenaczone.
 Nanona siadła, marszcząc brwi, co wcale nic dobrego nie zapowiadało.
 — Przedewszystkiem — rzekła po chwili — dlaczego nie jesteś tam, gdzieś być powinien?