Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/81

 — O jakich wilczycach? — spytał młodzieniec, rad, że rozmowa zwracała się na ten temat.
 — O wilczycach z Machecoul’u... Zdawało mi się, że wspominałem panu, iż tak nazywano panny de Souday.
 — Domyślasz się chyba, że jeszcze mniej niż o zającu! Zdaje mi się, że psy z Souday i psy z la Logerie, jak to mówią, nie polują razem.
 — W każdym razie — odparł Courtin z tym drwiącym wyrazem twarzy, którego, mimo wysiłków, niejednokrotnie ukryć nie mógł — jeśli te psy nie polują razem, pan będzie mógł polować z ich psami.
 — Co to znaczy?
 — Niech pan spojrzy — odpiarł Courtin, przyciągając do siebie dwa psy, które trzymał na smyczy.
 — Co to jest? — spytał młody baron.
 — Co to jest? Złoty Galon i Allegro.
 — Ale ja nie wiem, co to jest Złoty Galon i Allegro.
 — To psy tego bandyty Jana Oullier’a.
 — Dlaczego zabrałeś mu jego psy?
 — Nie zabrałem mu ich; zasekwestrowałem mu je tylko.
 — A to jakiem prawem?
 — Podwójnem: przedewszystkiem jako właściciel, a potem jako wójt.
 Courtin był wójtem wioski de la Logerie, składającej się z dwudziestu domów, i był z tego tytułu bardzo dumny.
 — Czy zechcesz wyjaśnić mi bliżej to przysługujące ci prawo?
 — Otóż, przedewszystkiem, jako wójt, konfiskuję psy, bo polują w porze, kiedy polowanie jest zabronione.