Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/383

 — Ale, kto tu był przed chwilą? — Spytał Bonneville.
 — Chłop, nazwiskiem Courtin, który, zdaje mi się, nie należy do grona naszych przyjaciół.
 — A! wójt z Logerie?
 — Właśnie.
 — Tak, Michał wspominał mi o nim: to człowiek niebezpieczny. Trzeba było kazać go śledzie.
 — Kto miał pójść? Nie mamy nikogo.
 — Ależ szwagier naszej gospodyni.
 — Wszak pan widział, jaką odrazę ma do niego nasz dzielny Oullier.
 — A jednakże to biały — zawołała wdowa — to biały, ten brat, który pozwolił zabić własnego brata!
 Chłopka i Bonneville drgnęli ze zgrozy.
 — W takim razie lepiej będzie nie wtajemniczać go w nasze sprawy rzekł Bonneville — przyniósłby nam nieszczęście! Ale czy kochana pani nie ma nikogo, którego możnaby postawić na czatach w okolicy?
 — Jan Oullier pomyślał o tem — odparła wdowa — a ja ze swojej strony posłałam bratanka na równinę Saint-Pierre, skąd widać, jak na dłoni, całą okolicę.
 — To dziecko — wtrąciła chłopka.
 — Pewniejsze, niż niektórzy mężczyźni rzekła wdowa.
 — Zresztą — zauważył Bonneville — niedługo już czekać będziemy, za trzy godziny zapadnie noc; za trzy godziny będziemy mieli konie, a nasi przyjaciele będą tutaj.
 — Trzy godziny... — rzekła chłopka — w ciągu