Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/351

 — A więc dalej, w drogę! — rzekł Petit-Pierre; — ale w którą stronę?
 — Pójdę przodem — rzekł Bonneville — a skierujemy się na prawo.
 Bonneville ruszył tedy naprzód i szedł przed siebie z tą samą rozwagą, co poprzednio. Petit-Pierre dążył za nim. Od czasu do czasu hrabia zatrzymywał się, by rozejrzeć się dokoła i pozwolić wytchnąć towarzyszowi; zawiadamiał go z góry o niespodziankach terenu, jakie czekały ich na drodze, i to ze ścisłością, która wykazywała najdowodniej, jak dobrze znał las Machecoul.
 Szli od dziesięciu minut w milczeniu, gdy nagle Bonneville zatrzymał się i pochwycił za ramię towarzysza, który zapytał, co to znaczy.
 — Cicho! proszę mówić bardzo cicho — rzekł Bonneville.
 — Dlaczego?
 — Czy księżna nic nie słyszy?
 — Nie.
 — A ja słyszę głosy.
 — Gdzie?
 — Tam, o jakie pięćset kroków od nas; i zdaje mi się nawet, że poprzez gałęzie widzę czerwony blask.
 — Istotnie, i ja widzę również.
 — Co to może być, do dyabła?
 — Może węglarze.
 — Nie: teraz nie ich pora, w tych miesiącach nie eksploatują swoich wyrębów, a nawet gdybyśmy byli pewni, że to węglarze, to jeszcze nie chciałbym się im powierzyć; nie mam prawa, będąc przewodnikiem Petit-Pierre’a, narażać go na niespodzianki.