Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/285

 — Pod wszystkimi trzema względami.
 — Jest to człowiek lat około sześćdziesięciu dwóch, z tej rasy żelaznej, która uczestniczyła we wszystkich wojnach Rewolucyi i Cesarstwa; będzie dzień i noc na koniu i nie da nam chwili spokoju.
 — To dobrze — odparł, śmiejąc się Ludwik Renaud — postaramy się go zmęczyć, a ponieważ mamy, przecięciowo tylko połowę jego wieku, przeto będziemy bardzo nieszczęśliwi, albo bardzo niezręczni, jeśli nam się to nie uda.
 — Jego zapatrywania? — zapytał Petit-Pierre.
 — W głębi — odparł Paskal — zdaje mi się, że jest republikaninem.
 — Pomimo dwunastu lat służby cesarskiej? Układny człowiek!
 — Bywają jeszcze i tacy.
 — A jako charakter?
 — O! to prawość i lojalność uosobiona; i gdyby kiedykolwiek księżna pani miała nieszczęście wpaść w ręce generała Dermoncourt’a, mogłaby się przekonać o jego uprzejmości.
 — A więc — rzekł Petit-Pierre — to jest nieprzyjaciel, jakiego księżna wybrałaby sama, waleczny, uczciwy i lojalny. Panie, mamy szczęście... Ale pan mówił o strzałach nad Boulogne.
 — Przypuszczam przynajmniej, że te, które słyszałem na drodze, stamtąd idą.
 — Może — odezwał się margrabia — byłoby dobrze, żeby Berta poszła na wywiady i posłuchała; powiedziałaby nam, co się dzieje.
 Berta wstała.
 — Jakto! — zawołał Petit-Pierre — pani?
 — Dlaczego nie? — spytał margrabia.