Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/132

 — O! tak — rzekł Michał przestraszony — a nadto...
 — Tak, a nadto... — rzekł pan de Bonneville.
 — Może ty przybywasz w sprawie powstania, o którem mówią?
 — Właśnie! A teraz, powiedz-no w dwóch słowach, kim jesteś?
 — Ja?
 — Tak, ty.
 — Mój drogi — odparł młody baron — nie mam jeszcze zupełnie wyrobionego zdania; wszelako wyznam ci po cichu...
 — Tak cicho, jak zechcesz, ale śpiesz się z tem wyznaniem!
 — Otóż wyznam ci po cichu, że skłaniam się na stronę Henryka V.
 — A więc, mój drogi Michale — odparł wesoło hrabia Bonneville — jeśli się skłaniasz na stronę Henryka V, to wszystko, czego mi trzeba.
 — Pozwól... Bo, widzisz, ja jeszcze nie jestem zupełnie zdecydowany.
 — Tem lepiej! będę miał tę przyjemność, że dokończę twego nawrócenia, a żebym był pewniejszy pomyślnego skutku, ofiarujesz schronienie w swoim zamku mnie i jednemu z moich przyjaciół, który mi towarzyszy.
 — Gdzież jest ten twój przyjaciel?
 — Tutaj — rzekł Petit-Pierre, zbliżając się i składając młodzieńcowi ukłon ze swobodą i wdziękiem, które stanowiły szczególny kontrast ze strojem, jaki nosił.
 Michał przyglądał się przez kilka chwil małemu wieśniakowi, poczem, zbliżając się do Złotego Konara, a raczej do hrabiego Bonneville’a: