Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/115

 — Ale jak to zrobić? jak to zrobić? — zawołał.
 — No, no, pomówmy spokojnie — rzekła księżna.
 — O, tak, pomówmy spokojnie — powtórzył hrabia — w sama porę, kiedy ja omal nie zwaryuję.
 — Zdaje mi się, że nie z radości — wtrąciła księżna.
 — Ze strachu, miłościwa pani!
 — O! przesadza pan grozę położenia.
 — Ależ niechże księżna pani zechce zrozumieć, że mam przy swoim stole prefekta z Vienne i burmistrza z Châtellerault.
 — A więc przedstawisz mnie, hrabio, tym panom.
 — Jako kogo, wielki Boże?
 — Jako swoją kuzynkę. Wszak ma pan kuzynkę, mieszkającą o jakie pięćdziesiąt mil stąd!
 — Co za pomysł, miłościwa pani!
 — I cóż?
 — Tak, mam w Tuluzie kuzynkę, panią de la Myre.
 — Doskonale! jestem panią de la Myre.
 Poczem, zwracając się do karety i wyciągając rękę do starca, lat sześćdziesięciu do sześćdziesięciu pięciu, który czekał na koniec rozmowy, rzekła:
 — Pójdź, panie de la Myre, pójdź! to niespodzianka dla naszego kuzyna, przyjeżdżamy właśnie na rocznicę urodzin jego żony. A teraz, w drogę, kuzynie — dodała księżna.
 I, rozweselona, wsunęła rękę pod ramię hrabiego de Vouillé.
 — Idźmy zatem — rzekł pan de Vouilé, zdecydowany zaryzykować intrygę, którą księżna nawiązywała tak wesoło.
 — A ja! — krzyknął baron de Lussac, który, wszedłszy do powozu, przekształcił go na gotowalnię i zamieniał błękitny surdut liberyjny na surdut czarny — może się o mnie zapomni, co?