Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/108

 Młodzieniec z kolei poruszył wargami, ale z ust jego nie wybiegł najlżejszy dźwięk.
 — Cóż to — spytała Berta — co znaczy ta pantomina?
 — Że to ja teraz mówię do pani po cichu, z tą różnicą, że to, co pani mówię po cichu, powiedziałbym pani i głośno, w tej chwili nawet, gdybym śmiał...
 — Nie jestem taką kobietą, jak inne — rzekła Berta z uśmiechem, niemal pogardliwym — a to, co mi ludzie mówią po cichu, mogą mi też powiedzieć głośno.
 — A więc mówiłem, pani po cichu, że z głębokim żalem patrzę, jak pani naraża się na pewne niebezpieczeństwo... równie pewne jak niepotrzebne.
 — O jakiem to niebezpieczeństwie mówisz, kochany sąsiedzie? — spytała młoda dziewczyna tonem z lekka drwiącym.
 — O tem, o którem pani rozmawiała przed chwilą z doktorem Boger’em. W Wandei przygotowuje się powstanie.
 — Naprawdę?
 — Mam nadzieję, że pani temu nie zechce zaprzeczać?
 — Ja? a dlaczego miałabym zaprzeczać?
 — Ojciec pani i pani sama weźmie w niem udział.
 — Zapomina pan. o mojej siostrze — rzekła, śmiejąc się, Berta.
 — O, nie, nie zapominam o nikim — odparł Michał, wzdychając.
 — A więc?
 — A więc niech pani pozwoli sobie powiedzieć od przyjaciela oddanego szczerze... że pani źle robi.
 — A dlaczego to źle robię, przyjacielu tkliwy, przyjacielu szczerze oddany? — spytała Berta tonem drwiącym, którego się pozbyć całkowicie nie mogła.