Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/824

 — Ależ mnie nie pozwolą stąd nigdzie odjechać! jestem tu niemal więźniem!
 — Moja miła! przecież w ich mniemaniu wyjeżdżam na rozkaz kardynała, więc nie mogą chyba posądzić cię, że masz ochotę mi towarzyszyć.
 — A więc?
 — Więc będzie tak: powóz czeka przed bramą; żegnasz się ze mną i wstępujesz na stopień karety, aby mię uścisnąć po raz ostatni; służący mego brata będzie już uprzedzony, da znak pocztylionowi i ruszymy galopem naprzód.
 — A jeżeli przyjedzie d’Artagnan?
 — Czyż nie dowiemy się o tem?
 — Jakim sposobem?
 — Bardzo prostym: odeślemy służącego mego brata do Béthune, a zaręczam ci, że służącemu temu można zaufać; przebierze się on odpowiednio i zamieszka naprzeciwko klasztoru; jeżeli przyjadą wysłannicy kardynała, służący nie ruszy się z miejsca, jeżeli zaś d’Artagnan i jego przyjaciele, przywiedzie ich do nas.
 — A czy ich pozna?
 — Oczywiście; widywał przecie pana d’Artagnana u mnie w domu.
 — Och! jeżeli tak, to wszystko będzie dobrze. Nie oddalajmy się jednak zbytnio z tych okolic.
 — Oddalimy się co najwyżej o jakieś siedem lub osiem mil; osiądziemy naprzykład koło granicy, a na wypadek jakiegokolwiek niebezpieczeństwa umkniemy z Francyi.
 — A teraz co wypada nam uczynić?
 — Teraz jedynie czekać.
 — Jeżeliby jednak przyjechali?
 — Powóz mojego brata przybędzie tu wcześniej.
 — A jeżeli w chwili przybycia powozu będę daleko od ciebie, na obiedzie albo na wieczerzy naprzykład?
 — Poradzę ci jedno.
 — Co takiego?
 — Powiedz poczciwej swej przeoryszy, że prosisz, aby ci pozwoliła jadać razem ze mną, pragniesz bowiem jak najwięcej ze mną przebywać.
 — Czy jednak pozwoli na to?