Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/813

pani Bonacieux i opuszczając w zamyśleniu głową na piersi.
 Nagle na drodze, prowadzącej do klasztoru, rozległ się tętent konia, pędzącego galopem.
 — Ach! może to właśnie on przybywa! — zawołała pani Bonacieux, podbiegając ku oknu.
 Tymczasem milady, zaskoczona nagle tylu niespodziankami, nie zdążyła jeszcze połapać się z tem wszystkiem, i pierwszy raz w życiu zabrakło jej pomysłu do natychmiastowego działania. Leżąc w łóżku z nieruchomo utkwionemi w sufit oczyma, szepnęła tylko machinalnie:
 — On! on! czyżby to on?
 — Nie! to nie on! — zawołała pani Bonacieux. — To jakiś inny, nieznany mi człowiek... Ale najwidoczniej dąży tutaj... tak, zwalnia biegu... zatrzymuje się przed bramą... dzwoni.
 Milady zerwała się z łóżka.
 — Jesteś pewna, żęto nie on? — zapytała.
 — Och! najzupełniej pewna!
 — A może nie poznajesz go tylko?
 — Wystarczyłoby mi zobaczyć pióro jego kapelusza lub kawałek płaszcza, abym go poznała natychmiast.
 Milady ubierała się pospiesznie.
 — Więc ten człowiek, mówisz, jest przed bramą?
 — Już wszedł w podwórze.
 — Przybył więc albo po ciebie, albo po mnie.
 — Na Boga! coś taka wzburzona? — zapytała pani Bonacieux, patrząc na milady.
 — Tak, widzisz, nie posiadam jeszcze twego zaufania, a obawiam się wszystkiego ze strony kardynała.
 — Cicho! — rzekła pani Bonacieux. — Idą!
 We drzwiach ukazała się przeorysza.
 — Czy to pani przybyłaś z Boulogne? — zapytała, zwracając się do milady.
 — Tak jest, ja — odpowiedziała milady, starając się odzyskać zimną krew. — Czy to do mnie ktoś przyjechał?
 — Tak, posłaniec do pani, który jednak nie wyjawił swego nazwiska, oświadczając tylko, że przybywa od pana kardynała.