Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/748

 — Przyrzekłeś, że przyniesiesz mi nóż i po naszej rozmowie pozostawisz mi go na chwilę...
 — Nie mów pani o tem — rzekł Felton. — Niema tak rozpaczliwego położenia, któreby usprawiało stworzoną przez Boga istotę do odebrania sobie życia. Zresztę zastanowiłem się i przyszedłem do wniosku, że nie mogę obciążać mego sumienia takim grzechem.
 — Ach! zastanowiłeś się! — odrzekła milady, siadając na krześle i uśmiechając się pogardliwie. — I ja namyśliłam się także.
 — Jakto? — Namyśliłam się, że nie mogę nic wyznać człowiekowi, który nie dotrzymuje danego słowa.
 — Boże mój! — szepnął Felton.
 — Możesz pan odejść — oświadczyła milady; — nic panu nie powiem.
 — Oto nóź! — rzekł Felton, wydobywając z kieszeni broń, którą, stosownie do przyrzeczenia, przyniósł z sobą, lecz którą wahał się oddać do rąk uwięzionej.
 — Daj go pan — zawołała milady.
 — Co pani zamierzasz z nim uczynić?
 — Ręczę honorem, że oddam go panu w tej chwili; położysz go pan na stole, i pozostanie tutaj pomiędzy tobą a mną.
 Felton podał broń. Milady obejrzała rękojeść i końcem palca zbadała ostrze.
 — Tak — rzekła, oddając nóż młodemu oficerowi, — to wcale piękna i dobra stal... Widzę teraz, że jesteś mi przyjacielem, Feltonie.
 Oficer wziął nóż i położył na stole.
 Milady, widząc to, skinęła z zadowoleniem głową.
 — A teraz słuchaj — powiedziała.
 Zalecenie to było niepotrzebne, gdyż młody oficer stał przed nią i gorączkowo wyczekiwał, co mu powie.
 — Feltonie! — mówiła milady z powagą i melancholią, — cobyś uczynił, gdyby twoja siostra, córka twego ojca, opowiedziała ci taką smutną historyę:
 „Młoda jeszcze i na nieszczęście piękna, wpadłam w zastawione na mnie sidła, lecz oparłam się; otoczono mię matnią niegodziwości i gwałtów, lecz nie ugię-