Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/545

powiedzieć, u kogo służy, i tylko oświadczył, że wypełnia rozkaz swojego pana...
 — Albo swojej pani — podchwycił d’Artagnan.
 — To wszystko jedno — odpowiedział Aramis, rumieniąc się. — Oświadczył więc, że pani jego poleciła mu odprowadzić tego rumaka do mojej stajni, zabraniając wyjawić, od kogo pochodzi.
 — No, no! tylko poetom zdarzają się podobne wypadki — odezwał się poważnie Atos.
 — W każdym razie porozumiejmy się — mówił d’Artagnan. — Na którym z wierzchowców postanowiłeś jeździć? na tym, którego kupiłeś, czy też na otrzymanym w podarunku?
 — Rozumie się, że na tym, którego mi podarowano. Pojmujesz przecie, d’Artagnanie, że nie mógłbym postąpić inaczej bez ubliżenia...
 — Nieznajomemu ofiarodawcy — dokończył d’Artagnan.
 — Tajemniczej ofiarodawczyni — poprawił Atos.
 — Więc koń, którego kupiłeś, nie będzie ci potrzebny?
 — Mniej-więcej tak.
 — Czy wybierałeś go sam?
 — I to z największą uwagą. Wiesz przecie, że bezpieczeństwo jeźdźca zależy w głównej mierze od konia.
 — Odstąp mi go tedy za cenę kupna.
 — Zamierzałem właśnie ofiarować go tobie, drogi d’Artagnanie, pozostawiając ci dowolny czas na zwrócenie mi należności za tę drobnostkę.
 — Ile zapłaciłeś za niego?
 — Osiemset liwrów.
 — Oto czterdzieści podwójnych pistolów, kochany przyjacielu — rzekł d’Artagnan, wyjmując pieniądze z kieszeni. — Wiem już, że taką monetą płacą ci za twoje poematy.
 — Jesteś, jak widzę, kapitalistą...
 — Tak, mój drogi; jestem bogaty, co się zowie!
 I mówiąc to, d’Artagnan brzęknął resztą posiadanych pistoli.
 — Przyślij siodło do koszar muszkieterskich, a przyprowadzą ci tu konia razem z naszymi wierzchowcami.