Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/337

 — Dała mi go sama.
 — Gdzie?
 — W pokoju, przylegającym do apartamentu, gdzie zmieniała toaletę.
 — Jakim sposobem?
 — Podając mi rękę do ucałowania.
 — Ucałowałeś rękę królowej? — wołał pan de Tréville, spoglądając bystro na d’Artagnana.
 — Najjaśniejsza Pani uczyniła mi ten zaszczyt i wyświadczyła tę łaskę — odparł d’Artagnan.
 — I to w obecności świadków?... Niebaczna! po trzykroć niebaczna!
 — Nie, panie! niech się pan uspokoi; nikt tego nie widział.
 I d’Artagnan opowiedział panu de Tréville, jak się to wszystko stało.
 — O! kobiety, kobiety! — rzekł stary żołnierz. — Znam ja dobrze waszą romantyczną wyobraźnię; podoba się wam wszystko, co uważacie za tajemnicze. Tak więc widziałeś tylko ramię i nic więcej, czyli mógłbyś spotkać królowę i nie poznać jej, a ona, spotkawszy cię, nie wiedziałaby, że to byłeś ty?
 — Tak. Ale dzięki temu dyamentowi... — przerwał młody człowiek.
 — Słuchaj — rzekł pan de Tréville, — czy chcesz, abym ci udzielił rady, dobrej rady, pochodzącej od przyjaciela?
 — Wyświadczyłby mi pan tem doprawdy zaszczyt — odparł d’Artagnan.
 — Słuchaj więc! Idź do pierwszego-lepszego jubilera po drodze i sprzedaj mu ten dyament za cenę, jaką ci da. Gdyby nawet był żydem, dostaniesz w każdym razie osiemset pistolów. Pieniądze są bez nazwy, młodzieńcze, a ten pierścień posiada nazwę, i to straszną, bo może wydać tego, kto go nosi.
 — Sprzedać ten pierścień!? pierścień, który pochodzi od mojej władczyni!? Przenigdy! — oświadczył d’Artagnan.
 — Więc przynajmniej odwróć go na dół kamieniem, biedny szaleńcze! Wiadomo bowiem, że kadet gaskoński nie znajduje podobnych klejnotów w skarbcu swej matki.