Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/274

swój trud. Oświadczysz panu de Tréville, że pan Aramis dziękuję bardzo za otrzymane pozwolenie. Możesz odejść.
 Służący skłonił się aż do ziemi i wyszedł.
 — Cóż to ma znaczyć? — pytał Aramis.
 — Wyobraź sobie, że masz odbyć piętnastodniową podróż, i zabieraj się ze mną.
 — Ależ ja nie ruszę z Paryża, dopóki się nie dowiem...
 Aramis zawahał się.
 — Co się z nią stało, nieprawdaż? — dokończył d’Artagnan.
 — Z kim? — pytał Aramis.
 — Z damą, która była tutaj... z damą, posiadającą haftowane chusteczki.
 — Kto ci powiedział, że była tutaj jakaś dama? — przerwał Aramis, blednąc, jak chusta.
 — Widziałem ją.
 — I wiesz, kto to taki?
 — Domyślam się przynajmniej.
 — Słuchaj — mówił Aramis. — Skoro wiesz już tyle, to wiesz może także, co się z nią stało?
 — Przypuszczam, że wróciła do Tours.
 — Do Tours? to być może. Znasz ją, jak widzę. Ale dlaczego wróciła do Tours, nie zawiadamiając mię o tem wcale?
 — Obawiała się, by jej nie uwięziono.
 — Dlaczego nie napisała ani słowa?
 — Bo obawiała się skompromitować ciebie.
 — D’Artagnanie! wracasz mi życie! — krzyknął Aramis. — Sądziłem już, że pogardziła mną, że mię zdradziła... Byłem tak szczęśliwy, ujrzawszy ją znowu... Nie mogłem przecież przypuścić, aby narażała dla mnie swą wolność... A jednak jakaż przyczyna mogła ją sprowadzić do Paryża?
 — Ta sama, dla której wyruszamy dzisiaj do Londynu.
 — A cóż to za przyczyna? — pytał Aramis.
 — Dowiesz się tego jeszcze kiedyś, mój Aramisie. Tymczasem pragnę naśladować powściągliwość w słowie „siostrzenicy doktora“.
 Aramis uśmiechnął się, — przypomniał sobie bowiem bajeczkę, którą pewnego wieczora opowiedział przyjaciołom.