Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/159

zresztą znajdujemy się w takiem położeniu, że nie możemy zważać na konwenanse.
 — Chodźmy zatem do pańskiego przyjaciela. Gdzież on mieszka?
 — Przy ulicy Ferou, stąd parę kroków.
 — Chodźmy.
 I oboje ruszyli w drogę. Jak przewidywał d’Artagnan, Atosa nie było w domu. D’Artagnan wziął klucz, który mu zawsze dawano, jako przyjacielowi domu, wszedł na schody i wprowadził panią Bonacieux do małego apartamentu, który już opisywaliśmy.
 — Jesteś pani u siebie — rzekł. — Proszę posłuchać: zamknie pani drzwi na klucz i nie będzie otwierała nikomu, aż usłyszy pani trzykrotne pukanie w następujący sposób — tu zapukał trzy razy: dwa razy szybko po sobie i dosyć mocno, trzeci raz po przerwie i znacznie słabiej.
 — Dobrze — odezwała się pani Bonacieux. — A teraz na mnie kolej, aby dać panu wskazówki.
 — Słucham.
 — Udasz się pan do bramy Luwru od strony ulicy Drabiniastej i polecisz zawołać Germana.
 — Dobrze. A potem?
 — German będzie wypytywał pana o najrozmaitsze rzeczy, a pan na wszystko odpowiadać będziesz dwoma słowami: Tours i Bruksela. Wtedy będzie już na pańskie rozkazy.
 — A co mam mu rozkazać?
 — Aby poszukał pana de La Porte, pokojowca królowej.
 — A skoro go znajdzie i pan de La Porte przyjdzie?
 — Przyślesz go pan do mnie.
 — Dobrze. A kiedy i gdzie zobaczę panią?
 — Czy panu tak bardzo na tem zależy?
 — Oczywiście.
 — Więc pozostaw to pan memu staraniu i bądź spokojny.
 — Liczę na słowo pani.
 — Możesz pan liczyć.
 D’Artagnan pożegnał panią Bonacieux, rzucając jej najbardziej kochające spojrzenie, jakiem mógł objąć zachwy-