Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/58

oblicza, zanim spotkało go nieszczęście nieznane, sprawiające, że, choć taki młody, już pragnął śmierci.
 — Ale, słuchaj: staraj się dowiedzieć, czem się to dzieje, że w chwili, kiedy prowadzimy wojnę z Anglią, Anglik spaceruje sobie po Francyi z taką swobodą, jakgdyby był u siebie.
 — Dobrze, dowiem się.
 — W jaki sposób?
 — Nie wiem; ale skoro panu przyrzekam, że się dowiem, będę wiedział, choćbym miał zapytać o to jego samego.
 — A więc raz jeszcze do widzenia i uściskaj mnie.
 Roland, w porywie gorącej wdzięczności, rzucił się na szyję temu, który dał mu to pozwolenie.
 — Generale! — zawołał — jakiż byłbym szczęśliwy... gdybym nie był taki nieszczęśliwy!
 Generał spojrzał na niego z głębokiem przywiązaniem.
 — Opowiesz mi kiedyś swoje nieszczęście, nieprawdaż, Rolandzie? — rzekł.
 Roland wybuchnął tym śmiechem bolesnym, który dziś już kilkakrotnie wybiegł z ust jego.
 — O nie — odparł — wyśmiałbyś mnie, generale.
 Generał spojrzał na niego takim wzrokiem, jakgdyby patrzył na waryata.
 — Trudno — rzekł — trzeba brać ludzi takimi, jakimi są.
 — Zwłaszcza, gdy nie są takimi, jakimi się wydają.
 — Bierzesz mnie za Edypa i zadajesz mi zagadki, Rolandzie.
 — Jeśli tę odgadniesz, generale, składam ci pokłon, królu Teb. Ale ja tu plotę głupstwa i zapominam, że