Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/540

Morgan dostrzegł rusztowanie a na niem dwa słupy czerwone, jak krwawe ramiona, wyniesione do niebios.
 — Nigdy nie widziałem gilotyny — odezwał sią. — jakież to brzydkie!
 Z temi słowy wyrwał sztylet z za pasa i utopił go w swej piersi aż po rękojeść.
 Kapitan żandarmeryi dostrzegł ten ruch; spiął konia i podskoczył do Morgana, który, ku zdziwieniu wszystkich i własnemu, stał jeszcze na nogach.
 Ale Morgan wyciągnął z za pasa pistolet i, celując, zawołał:
 — Stać! umówiliśmy się, że nikt mnie nie tknie. Umrę sam, albo umrzemy we trzech; do wyboru.
 Kapitan zdarł konia w tył.
 — Idźmy dalej — powiedział Morgan.
 I naprawdę poszedł.
 Koło gilotyny Morgan wyciągnął z rany sztylet i pchnął się nim po raz drugi.
 I krzyknął raczej ze wściekłości niż z bólu.
 — Twarde muszę mieć życie! — zawołał.
 Pomocnicy kata chcieli mu pomódz przy wejściu na schodki, nad którymi stał kat, ale Morgan odezwał się:
 — Niech mnie nikt nie dotyka.
 I pewną nogą wszedł na sześć schodów.
 Stanąwszy na platformie, jeszcze raz wyjął sztylet z rany i utopił go w swej piersi po raz trzeci.
 Ale zaśmiał się strasznie, rzucając pod stopy kata sztylet, wyrwany z trzeciej rany, również nie śmiertelnej, jak i pierwsze dwie.
 — Ach! już mam dość tego — zawołał — na ciebie kolej i załatw się ze mną, jak możesz.