Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/469

mną i marsz do domu! Nikt nie powinien wiedzieć, że jestem w Noires-Fontaines; nawet moja siostra.
 Michał i Jakób wykonali rozkaz i trójka podążyła ku zamkowi.
 Na sto kroków przed domem Roland wysłał ich na zwiady.
 Na znak, że wszędzie cicho i spokojnie, Roland podjechał, zsiadł z konia i wszedł w otwartą bramę.
 Michał odprowadził konia do stajni, poczem odniósł kozę do kuchni.
 Roland tymczasem wszedł do pawilonu i zapalił ogień. Michał przyniósł coś do zjedzenia, Jakób przygotował łóżko.
 Obaj przypatrywali się w milczeniu Rolandowi, gdy ten posilał się, ale nie bez niepokoju. Już bowiem rozeszła się wieść o wyprawie do Seillon i o tem, że kierował nią Roland.
 Zjadłszy kolacyę, Roland podniósł głowę i zawołał Michała.
 — Ach, jesteś tu? — rzekł Roland.
 — Czekałem na rozkazy.
 — Oto moje rozkazy. Tylko słuchaj dobrze.
 — Słucham.
 — Chodzi o życie lub śmierć. Chodzi nawet o mój honor.
 — Niech pan mówi, panie Rolandzie.
 Roland wyjął zegarek.
 — Jest piąta. Bądź koło oberży Belle-Alliaňce w chwili, gdy ją będą otwierali, niby przechodząc tamtędy, i pogadaj z tym, kto będzie otwierał.
 — To będzie pewnie Piotr.
 — Piotr, czy kto inny, byłeś się od niego dowie-