Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/439

 Ten zamknął za nimi drzwiczki, założył kłódkę w kółka obu ćwieków i zamknął ją na klucz.
 Następnie, udając, że szuka bata przy drugich drzwiczkach, nachylając się, założył drugą kłódkę w ten sam sposób, poczem dosiadł konia i pilił konduktora, który jeszcze kończył rachunki z gospodarzem.
 — Idę, idę już — odpowiedział mu konduktor.
 A obejrzawszy się, zapytał:
 — A gdzież są podróżni?
 — Już jesteśmy — odezwali się obaj oficerowie z wnętrza karetki, a agent z kozła.
 — Czy drzwiczki dobrze zamknięte? — dopytywał Franciszek.
 — Doskonale — odpowiedział Montbar.
 — No to w drogę! — zawołał konduktor, wchodząc na stopień i siadając koło podróżnego.
 Pocztylion nie czekał na drugie wezwanie i z miejsca pognał galopem.
 Montbar prowadził konie tak, jakby tylko to robił całe życie. Przez miasto pędził tak, że szyby drżały we wszystkich domach; żaden prawdziwy pocztylion nie strzelał tak z bata, jak on.
 Na krańcu miasta dostrzegł grupkę jeźdźców; byli to strzelcy, którzy z daleka towarzyszyć mieli poczcie.
 Pułkownik wysunął głowę przez okno i dał jakiś znak wachmistrzowi, dowodzącemu strzelcami.
 Montbar udawał, że nic nie widzi, ale, ujechawszy jakie pięćset kroków, obrócił się i zobaczył, że strzelcy również jadą.
 — Poczekajcie, dziatki — pomyślał Montbar — zapoznam ja was z okolicą!
 I pognał jeszcze bardziej konie. Konie leciały, jak