Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/437

 — Mówią dużo o bandytach, którzy ograbiają dyliżanse. Nie zapomnij przytroczyć olster do siodła.
 — Na co?
 — Żeby włożyć pistolety.
 — Co! będzie pan strzelał do tych zuchów?
 — Co? Nazywasz zuchami złodziei, którzy ograbiają dyliżanse?
 — No, no! Nie każdy, kto zabiera pieniądze rządowe, jest złodziejem.
 — Tak sądzisz?
 — Tak myślę i tak myśli wielu innych. Wiem tylko, że, gdybym był sędzią, nie skazałbym ich.
 — Może wypijesz za ich zdrowie?
 — Dlaczegożby nie, byle wino było dobre.
 — Nie radzę — rzekł Montbar, wlewając resztki wina do szklanki Antoniego.
 — Zna pan przysłowie? — zapytał pocztylion.
 — Jakie?
 — Nie trzeba przeszkadzać waryatom... Za zdrowie towarzyszów Jehudy!
 — Niech się tak stanie — rzekł Montbar.
 — A pięć ludwików?
 — Masz.
 — Dziękuję. Będzie pan miał olstra. Lecz radzę nie kłaść tam pistoletów, a przynajmniej radzę, tak jak robi kum Jeremiasz, konduktor z Genewy, nie nabijać ich.
 Dawszy taką przyjacielską radę, pocztylion pożegnał Montbara i zszedł na dół, śpiewając jakąś piosnkę o pasterzu i pasterce.

---