Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/385

 Młodzieniec podtrzymywał lewem ramieniem dziewczynę, która prawie była omdlała, i zbliżył swe usta do jej warg.
 Lecz w chwili, gdy ich usta miały się zewrzeć, rozległ się krzyk sowy tak blizko od okna, że Amelia drgnęła, a Karol podniósł głowę.
 Krzyk rozległ się po raz drugi, a po chwili i po raz trzeci.
 — Czy słyszysz — wyszeptała Amelia — głos złowróżbnego ptaka? Jesteśmy zgubieni, mój ukochany!
 Lecz Karol potrząsnął głową.
 — To nie krzyk sowy, Amelio. To wezwanie jednego z moich towarzyszy. Zgaś świecę.
 Amelia zdmuchnęła świecę, a przez ten czas kochanek jej otworzył okno.
 — Och, aż tu — wyszeptała — aż tu cię szukają!
 — To nasz przyjaciel we wszystko wtajemniczony, hrabia de Jayat. On jeden wie, gdzie jestem.
 Po chwili z balkonu zapytał:
 — Czy to ty, Montbar?
 — Tak. To ty, Morganie?
 — Tak.
 Jakiś człowiek wysunął się z pośród drzew.
 — Nowiny z Paryża. Niema chwili do stracenia: chodzi o nasze życie.
 — Czy słyszysz, Amelio?
 I, biorąc dziewczynę w objęcia, przycisnął ją gorączkowo do serca.
 — Idź — rzekła głosem zamierającym. — Wszak słyszałeś, że chodzi o życie was wszystkich!
 — Żegnaj, Amelio, żegnaj, moja ukochana!
 — Nie mów żegnaj.
 — Nie, nie, do widzenia!
 — Morganie! Morganie! — rozległ się głos czekającego pod balkonem.