Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/341

 — Siostra twoja, Rolandzie, to anioł. Kocham ją zmalej duszy!
 — Czyś wolny zupełnie, milordzie?
 — Zupełnie. Mówiłem ci już, że od dwunastu lat posiadam majątek, który mi daje dwadzieścia pięć tysięcy funtów rocznie.
 — To za dużo dla kobiety, która ci wniesie w posagu zaledwie pięćdziesiąt tysięcy franków.
 — Ach! — zawołał Anglik z akcentem właściwym swej narodowości, który powracał mu w chwilach silnych wzruszeń — jeśli trzeba postradać część majątku, to go postradam.
 — Nie o to chodzi — odparł ze śmiechem Roland. — To niepotrzebne. Jesteś bogaty, to nieszczęście. Ale cóż robić?... Nie o to chodzi. Czy kochasz moją siostrę?
 — Och, uwielbiam!
 — Ale czy ona — zapytał Roland — kocha ciebie?
 — Zrozum, żem się jej o to nie pytał. — Musiałem przedtem zapytać się ciebie, kochany Rolandzie, czy nic nie masz przeciw temu, i prosić cię o wstawienie się za mnie u matki. Mając przyzwolenie was obojga, oświadczę się... Albo nie, ty się oświadczysz za mnie, bo ja się na to nie odważę.
 — Więc ja miałem twe pierwsze zwierzenia?
 — I słusznie! Jesteś moim najlepszym przyjacielem.
 — No to, mój drogi, u mnie oczywiście sprawę wygrałeś.
 — A matka i siostra...
 — To jedna osoba. Rozumiesz, że matka pozostawi Amelii zupełnie wolny wybór. Jeśli jednak matka wybierze ciebie, Amelia będzie zupełnie szczęśliwa. Ale pozostaje jeszcze ktoś.
 — Któż taki?
 — Pierwszy konsul — odpowiedział Roland.