Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/306

 — Czeka, żeby postanowić.
 — Na co?
 — Na sygnał.
 — I odpowie na ten sygnał?
 — Nietylko odpowie, ale go usłucha. Czy chcesz, pułkowniku, żeby zbliżył się do nas? chcesz, żeby się cofnął? chcesz, żeby się rzucił w bok?
 — Chcę, żeby zbliżył się do nas; w ten sposób dowiemy się nowiny, jaką przynosi.
 Naraz odezwało się wołanie kukułki — to Cadoudal naśladował je tak doskonale, że Roland rozejrzał się dokoła.
 — To ja — rzekł Cadoudal — niech pan nie szuka.
 — A więc posłaniec przyjdzie tutaj?
 — Nie przyjdzie, już idzie.
 Istotnie posłaniec ruszył znów w drogę i zbliżał się szybko — w ciągu kilku sekund był przy swoim generale.
 — A! — rzekł ten — to ty, Przodowniku!
 Generał pochylił się; Przodownik powiedział mu coś do ucha.
 — Byłem już uprzedzony przez Pobożnego — rzekł Jerzy.
 Poczem, zwracając się ku Rolandowi:
 — Za kwadrans — rzekł — dziać się będą w wiosce Trinité rzeczy ważne, które pan widzieć powinien; galopa!
 I, dając przykład, ruszył z miejsca galopem.
 Roland popędził za nim.
 Przybywając do wioski, spostrzegli zdala tłum, poruszający się niespokojnie na rynku przy blasku pochodni smolnych.
 Krzyki i ruchy tego tłumu zapowiadały istotnie wypadek ważny.
 — Ostrogę! ostrogę! — zawołał Cadoudal.