Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/287

wniku; tymczasem w tej chwili tysiąc pięćset ludzi mniej więcej wie, że pułkownik Roland, adjutant pierwszego konsula, odbywa naradę z synem młynarza z Leguerno.
 — Ale, skoro wiedzą, że jestem pułkownikiem w służbie Rzeczypospolitej i adjutantem pierwszego konsula, dlaczego mnie przepuścili?
 — Bo otrzymali taki rozkaz.
 — A więc wiedziałeś, generale, że przybywam?
 — Wiedziałem nietylko, że przybywasz, pułkowniku, ale i dlaczego przybywasz.
 Roland spojrzał bystro na Cadoudala.
 — W takim razie nie mam potrzeby mówić panu tego! i pan odpowiedziałby mi, choćbym nawet zachował milczenie?
 — Mniej więcej.
 — Dalibóg! byłbym ciekaw tego dowodu wyższości waszej policyi nad naszą.
 — Gotów jestem dostarczyć ci jej, pułkowniku.
 — Słucham, i to z zadowoleniem tem większem, że będę mógł grzać się spokojnie przy tym dobroczynnym ogniu, który również jakby czekał na mnie.
 — A widzisz, pułkowniku, nawet ogień dokłada wszelkich starań, by cię powitać.
 — Tak; ale i on, podobnie jak pan, nie mówi mi, jaki jest przedmiot mojej misyi.
 — Misya twoja, pułkowniku, w którą łaskawie i mnie wtajemniczasz, była początkowo przeznaczona dla samego księdza Berniera. Na nieszczęście ksiądz Bernier w liście, który przesiał przyjacielowi swemu, Marcinowi Duboys’owi, nieco, zawiele przypisywał swoim siłom; ofiarował pośrednictwo swoje pierwszemu konsulowi.
 — Przepraszam — przerwał Roland — ale oznajmia mi pan fakt, o którym nie wiedziałem, a mianowi-