Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/266

zwykłym tonem i jakgdyby nic nadzwyczajnego nie zaszło.
 — Czy pani już zupełnie przyszła do siebie, czy też potrzeba pani jeszcze kilku chwil wypoczynku? — spytał Morgan. — Dyliżans zaczekałby.
 — Nie, panowie, to zbyteczne; dziękuję panom bardzo, jest mi już zupełnie dobrze.
 Morgan podał ramię pani de Montrevel, która oparła się na niem, by powrócić i wsiąść do dyliżansu.
 Konduktor usadowił już w nim Edwardka.
 Gdy pani de Montrevel zajęła znów swoje miejsce, Morgan, który zawarł już pokój z matką, chciał również pogodzić się z synem.
 — Bez urazy, młody bohaterze — rzekł, wyciągając rękę.
 Ale dziecko cofnęło się.
 — Nie podaję ręki złodziejowi, który kradnie na gościńcach.
 Pani de Montrevel poruszyła się przerażona.
 — Rozkoszny jest malec pani — rzekł Morgan — tylko ma przesądy.
 I, kłaniając się z największą kurtuazyą:
 — Szczęśliwej podróży! — dodał i zamknął drzwiczki.
 — W drogę! — krzyknął konduktor.
 Dyliżans zachwiał się.
 — Ach, przepraszam pana! — zawołała pani de Montrevel — flakon pański! pański flakon!
 — Proszę, niech go pani zachowa — odparł Morgan — jakkolwiek mam nadzieję, że pani ma się już tak dobrze, iż będzie zbyteczny.
 Ale chłopiec, wyrywając flakon z rąk matki:
 — Mama nie bierze podarunków od złodziejów — rzekł.
 I wyrzucił flakon przez drzwiczki.
 — Do dyabla! — szepnął Morgan, wzdychając, a by-