Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/248

 — Jakto, siostrą?
 — Tak, moją siostrę.
 — Więc masz i siostrę?
 — Mam.
 — W jakim wieku?
 — Siedemnaście lat.
 — Ładna?
 — Zachwycająca!
 — Zaopiekuję się nią.
 Roland zaczął się śmiać.
 — Czego się śmiejesz? — zapytał pierwszy konsul.
 — Chyba wywieszę nad wielką bramą Luksemburgu szyld...
 — Jaki szyld?
 — „Kantor małżeństw“.
 — Tak! Jeśli nie chcesz się żenić, to po cóż siostra twoja ma zostać starą panną. Nie znoszę starych kawalerów i starych panien.
 — Nie mówię, generale, że siostra będzie starą panną. Dosyć już, że jeden z członków rodziny de Montrevel wywołał twe niezadowolenie.
 — Więc cóż mi tu gadasz?
 — Mówię, że może zapytamy się siostrę mą o jej zdanie.
 — Czyżby się zakochała już, tam na prowincyi?
 — Nie chcę zaprzeczać. Bo opuściłem ją wesołą, zdrową, a znalazłem po powrocie bladą i smutną. Muszę dojść przyczyny... Pomówimy o tem.
 — Tak, po powrocie z Vandei.
 — Więc mam jechać da Vandei?
 — Czy nie chcesz?
 — Ależ co znowu!
 — No, to pojedziesz do Wandei.
 — A kiedy?
 — Nic pilnego. Jutro rano...