Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/159

cały regiment ogonów poskręcanych w trąbkę, aż miło popatrzeć.
 I Roland zatrąbił po raz drugi; na głos tej fanfary przybiegł młodszy brat.
 — Co to! — zawołał — idziesz jutro na polowanie? I ja pójdę, i ja pójdę!
 — Dobrze — rzekł na to Roland. — A czy wiesz, na co polujemy?
 — Nie wiem. Wiem tylko, że i ja pójdę.
 — Polujemy na dzika.
 — Ach, to doskonale!
 — Zwaryowałeś! — zawołała, blednąc, pani de Montrevel.
 — Dlaczego, mamo?
 — Przecież polowanie na dzika to rzecz bardzo niebezpieczna.
 — Mniej niebezpieczna, niż polowanie na ludzi, z którego przecież wrócił cało mój brat.
 — Rolandzie — zwróciła się matka do syna — wytłómacz-że Edwardowi, iż niema najmniejszego sensu...
 — Wziąłbym cię chętnie — odezwał się Roland — ale czy ty znasz przynajmniej strzelbę?
 — E, panie Rolandzie — odparł żywo Edwardek. — Chodź-no ze mną do parku, powieś kapelusz swój o sto kroków, a pokażę ci, co to jest strzelba.
 — Gdzieś się nauczył strzelać? — zawołała pani de Montrevel.
 — U puszkarza w Montagnat, u którego są strzelby ojca i Rolanda. Pytałaś mnie, mamo, nieraz, co robię ze swymi pieniędzmi? Otóż kupowałem proch i kule, i uczyłem się tłuc Austryaków i Arabów, jak to robi Roland.