Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/148

siejszego ranka. To ty cierpisz na spleen, milordzie, i wszystko widzisz w czarnych barwach.
 — Kiedyś będę naprawdę twoim przyjacielem; wtedy zwierzysz mi się ze wszystkiem, a wówczas przejmę część twych trosk — rzekł sir John.
 — I połowę mego anewryzmu... Czyś głodny, milordzie?
 — Po co to pytanie?
 — Bo słyszę na schodach kroki Edwarda, który idzie zawiadomić nas, że śniadanie gotowe.
 W tejże chwili drzwi się otworzyły i chłopak zawołał:
 — Bracie Rolandzie. Matka i siostra Amelia proszą ciebie i milorda na śniadanie.
 Potem wziąwszy za rękę Anglika, przyglądał się bacznie jego palcom.
 — Dlaczego się tak patrzysz? — zapytał sir John.
 — Patrzę, czy ma pan atrament na palcach.
 — A bo co?
 — Znaczyłoby to, żeś pan pisał do Anglii o moje pistolety i szablę.
 — Nie, nie pisałem, ale napiszę dzisiaj.
 — Słyszysz, Rolandzie? Za dwa tygodnie będę miał pistolety i szablę!
 I chłopak z radości nadstawił swe policzki Anglikowi do pocałunku. Sir John ucałował go serdecznie.
 Potem wszyscy trzej zeszli do sali jadalnej, gdzie oczekiwała ich Amelia i pani de Montrevel.

---