Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/207

seczkę mleka, głowę mając naprzód podaną, biodra wygięte z lekka, i mówiąc:
 — Widzisz, ot i przedmiot do posągu. Patrz tylko czy to nie ładne?
 Wypróżniła czarkę aż do kropli; następnie cisnęła ją z całej siły na murawę, nie bacząc, że mogła ją pognieść całą.
 — Gdybyś tak była zepsuła to srebrne naczynie? — rzekłem tonem lekkiej nagany.
 — To i co? przecież to nie moje.
 Było to pierwsze słowo co mię w niej drasnęło. Z tego jednego baczny spostrzegacz byłby o całym wywnioskował charakterze. Nieraz też wspominałem je sobie, — zapóźno.
 Skoro wreszcie uwolniłem z traw włosy i ramiona Izy i chciałem okryć ją prześcieradłem, nie miała już na sobie ani jednej kropelki wody; żar krwi wszystką wilgoć z niej osuszył.
 — Patrz, jak mi gorąco, — powiedziała.
 W istocie, z płonącego jej ciała, dobywała się leciuchna para, aromat widzialny.
 — Nie powtórzysz więcej nigdy podobnego szaleństwa, — mówiłem ubierając ją oglądając się czy nikt nas nie widzi.
 Poczęła znowu:
 — Gdybyś wiedział jaka to rozkosz, zimna woda! Więcej niż od godziny chciało mi się tych trzech rzeczy: rozebrać się, zanurzyć się i napić się