Strona:PL Dumas - Sprawa Clemenceau T1-3.djvu/147

 Doznałem okropnego ściśnienia serca na myśl że mogłaby umrzeć jak on!
 — Czemuż Pan tak patrzysz na mnie? zapytała mnie nagle.
 — Zdajesz mi się pani cierpiącą. — odrzekłem, — i to mię niepokoi.
 — Mam lekki zawrót głowy; doświadczam tego zawsze, ile razy jestem niewyspana.
 — Dlaczegóż bywasz pani na balach? To cię męczy.
 — Mama chce tego, a zresztą, trzeba przecież.
 — Trzeba? dlaczego?
 — Ah! to dobre!..
 Innej odpowiedzi mi nie dała.
 — A przytem, to nie wszystko, — rzekłem znowu pani tak jesteś podobna do jednego z mych kolegów..
 — Do chłopca?
 — Tak.
 — Dziękuję za komplement.
 — Ale do chłopca który był śliczny jak dziewczynka.
 — I który się nazywał? — Andrzej Minati.
 — Proszę gdzie go pan poznałeś?
 — Na pensyi, u p. Fremin, gdzie i umarł.
 Dziecko zawołało;
 — Mamo!
 — Czego? — odpowiedziała hrabina, z drugiego pokoju.