Strona:PL Dumas - Paulina.pdf/32

wzruszonym — przyjmuję z ufnością godną twej szlachetności ofiarę twoją. Dziś pan jeden mi pozostałeś, pan jeden wiesz, że żyję. Muszę opuścić Francję. Miałeś się udać do Anglji, pojadę z tobą; jeżeli chcesz być moim bratem, odtąd dla wszystkich zostanę panną de Nerval.
 — Uszczęśliwiasz mnie pani — zawołałem.
 Hrabina mówiła dalej.
 — Może żądam więcej, aniżeli pan mi dać możesz? ja także byłam bogata; lecz umarli nie posiadają nic.
 — Ale ja jestem bogaty i cały mój majątek...
 — Nie rozumiesz mnie pan — przerwała — a nie dając mi kończyć, zmuszasz do rumienienia się.
 — Przebacz, pani!
 — Będę więc panną de Nerval, córką twego ojca, albo może sierotą, oddaną pod twoją opiekę. Musisz pan mieć listy polecające; przedstawisz mnie w jakim zakładzie naukowym: mówię po angielsku i włosku, jak swym rodowitym językiem, znam dobrze muzykę, przynajmniej dawniej mi tak mówiono; mogę więc być nauczycielką muzyki i języków.
 — Ależ to niepodobna! — zawołałem.
 — Takie są moje warunki — odpowiedziała hrabina — odmawiasz pan ich przyjęcia, czy też je przyjmujesz mój bracie?
 — Wszystko co zechcesz, wszystko, wszystko...
 — Dobrze więc, niema czasu do stracenia; jutro musimy wyjechać. Czy to możebne?
 — Najzupełniej.
 — A paszporty?
 — Mam swój.
 — Na imię pana de Nerval?
 — Dodam tam imię mej siostry.
 — Będzie to fałszerstwo.
 — Bardzo niewinne. Może pani żądasz, abym pisał po nowy paszport do Paryża?
 — Nie, nie... to zabrałoby zbyt wiele czasu. Skąd wypłyniemy?
 — Z Hawru.
 — Jak?
 — Statkiem pocztowym.
 — Kiedy?
 — Kiedy pani zechcesz.