Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/38

 — A! mój synu — rzekł Gorenflot oddychając — teraz coś mi się rozjaśniło.
 — To mię cieszy — odpowiedział Chicot, pragnąc korzystać z chwili jasności...
 — Teraz, powiedz mi, mój przyjacielu, kogo mam wyspowiadać!
 — Naszego umierającego sąsiada.
 — Niech mu dadzą wina z miodem — rzekł mnich.
 — On potrzebuje pokarmu duchowego nie cielesnego. Idź natychmiast do niego.
 — Niezupełnie jestem przygotowany.
 — Ty... nie widziałem cię nigdy w lepszem usposobieniu. Naprowadzisz go na drogę, jeśli błądzi i wskażesz ścieżkę do raju, jeśli jej potrzebuje.
 — A więc idę.
 — Czekaj, muszę ci wskazać, jak się masz wziąć do dzieła.
 — Przez dwadzieścia lat musiałem się przecież moich obowiązków nauczyć.
 — Ale nie dosyć, musisz także mojej woli dopełnić.
 — Twojej woli!
 — Nieinaczej. I jeśli zastosujesz się do niej, zostawię ci sto pistolów pod Rogiem obfitości, abyś ich użył jak ci się podoba.
 — Dobrze, dobrze; ale jak go mam spowiadać?...
 — Słuchaj: Użyj całej swojej powagi i zręczności, aby ci oddał papiery, które mu przywieziono z Avignonu.
 — A to naco!
 Chicot z litością spojrzał na mnicha.
 — Żebyś miał tysiąc talarów.
 — Dobrze.
 — Czekaj; kiedy ci powie, że się już wyspowiadał...
 — To co mu powiem?